| |
|
-
- F a b u l a r u m l i b e r
VII
De cane qui noluit latrare
- _______________________________________________
- [Haud facile est pravis innatum mentibus, ut se
muneribus dignas suppliciove putent.]
forte canis quondam, nullis latratibus horrens,
nec patulis +primum rictibus+ ora trahens,
- 5
- mollia sed pavidae submittens verbera caudae,
concitus audaci vulnera dente dabat.
hunc dominus, ne quem probitas simulata lateret,
iusserat in rabido gutture ferre +nolam+.
faucibus innexis crepitantia subligat aera,
- 10
- quae facili motu signa cavenda darent.
haec tamen ille sibi credebat praemia ferri,
et similem turbam despiciebat ovans.
tunc insultantem senior de plebe superbum
adgreditur «tali singula voce monens:
- 15
- infelix, quae tanta rapit dementia sensum,
munera pro meritis si cupis ista dari?
non hoc virtutis decus ostentatur in aere,
nequitiae testem sed geris inde sonum.»
|
|