|
In 'n Mäten
Summer-Middag
Niewwel
Fröher
Dat Pöggsken
De Gause-Gant
Moder
Äppelken will danzen
Seißen-Dengeln
Alleen
De Unnerscheid
De Snieggel
So mögg ick sien!
Of der nao 'n Vigölken steiht
In 'n Mäten.
Nu geiht de Wind so week un sacht
Den ganzen Dag, de ganze Nacht
Üöwer de Büsk un Wiesken.
Mi dücht all, de Vigölkes blaiht:
En söten, söten Rüek de weiht
Üöwer de Büsk un Wiesken.
Un wenn man auk kin Blömken süht,
Et is kin Twiewel: Fröhjaohr tüht
Üöwer de Büsk un Wiesken.
Giff acht! Du häs 't so baoll nich dacht,
Dann ligg de vulle helle Pracht
Üöwer de Büsk un Wiesken.
Summer-Middag.
Middagsruh – kin Vuegel singet,
Doch de ganze Wieske klinget
Von de kleinen fienen
Sülwer-Vigelinen.
Grillensank un Sunnenwiäben,
Stunnenlank dat liese Liäben –
Stigg harup en Grummel?
't flügg ne dicke Hummel.
Buotterblom un Biewwerspier
Schütt't de Kopp un lustert wier
Up de kleinen fienen
Sülwer-Vigelinen.
Niewwel.
Niewwel spinnt dat griese Laken,
Alles deckt he to,
Will dat leste Für toraken –
Sunn, wo bis du, wo?
Busk un Baum, de mött't sick duken
In dat Graff so grao.
Niewwel will de Welt versluken,
Kümp mi söwst to naoh.
Kümp un luert düör de Gliewen,
Riff sick an de Wänn',
Legg an miene Fensterschiewen
Siene natten Hänn'.
Legg sick kaolt upt warme Liäben,
Stigg mi an de Kiäll,
Will mit sienen Sleier wiäben
Lanksam üm de Siäll.
Och, wu lange sali dat blieben,
Sall dat blieben so?
We' will us den Gast verdricben? –
Sunn, wo bis du, wo?
Fröher.
Wenn de Sunn so graut un raut
Ächtern Busk harunnersank
Fünnen sick de Knecht' un Wichter
All tobuten up de Bank.
Binnen satt de Bur alleen,
Speeg in daude Ask un sweeg,
Un de Meerske hen un wier
Nao dör Küeck un Kammer steeg.
Doch dat wiällige junge Volk
Buten wor de Tied nich lank;
Wat dat helle Lachen lustig
Dör den stillen Aobend klank!
Lanksam quamm de Nacht haran,
Streek harup met weeke Flucht.
„Laot us singen!“ – hell von buoben
Keek harunner Lucht an Lucht.
„Laot us singen!“ Frie un frank
Trock de Sank den Kamp entlank,
Sleek metunner sacht un sinnig,
Bis he wier to Höchten sprank.
Wenn de blanke Maon sick wees
Un tor Ruh de Meerske raip,
Moß dat Singen all verklingen,
Un de ganze Welt de slaip. –
Steint dat aolle Hus no fast?
Un tobuten auk de Bank?
Singet no de Knecht' un Wichter,
Singt se no den aollen Sank?
Dat Pöggsken.
Pöggsken sitt in 'n Sunnenschien,
O, wat is dat Pöggsken fien
Met de gröne Bücks!
Pöggsken denkt an nicks.
Kümp de witte Gausemann,
Hät so raude Stiewweln an,
Mäck en graut Gesnater.
Hu, wat fix
Springt dat Pöggsken met de Bücks,
Met de schöne gröne Bücks,
Met de Bücks int Water!
De Gause-Gant.
De graute griese Gause-Gant
De will mi in de Küten bieten!
He päck mi all bit Ächterpant
Un will mi mine Bücks terrieten!
Do kümp min Moder angerannt,
De sall di met den Klüppel smieten,
De sall di gliek den Stiätt utrieten!
Du wuß auk ümmer Striet.
Du graute griese Gause-Gant,
Den Stiätt, den bis du quiet.
Moder.
Wo sind de schönsten Blomen
In wiede Welt to finnen?
Ick will den allerschönsten Kranz
Üm graoe Haore winnen.
Ick will, äs Küeninksmantel
Mien Moder ümtohangen,
Dat rausenraude Muorgenraut
Von 'n haugen Hiemmel langen.
Wat kann sick met mien Moder
Wull miätten un verglieken?
Dat rausenraude Muorgenraut,
De Blomenpracht mott wieken.
Still blaihet ächtern Hagen
Dat kleine Blao-Vigölken:
O Moder, mitten in mien Hiätt
Do steiht dien gollen Stöhlken.
*
Du bis all lang' harüöwergaohen
Met dienen stillen sachten Tratt
Den dunkeln Patt.
Wi mössen vor de Paoten staohen,
De Augen natt.
Wo was dien Wiärken un dien Wiäben?
An 'n Härd vor dienen lierigen Stohl
Do sweeg de Spol,
Un diene Kinner namm dat Liäben
In strenge Schol.
Se mössen wiede Wiäge maken,
Doch üm de Hiätten bliff en Band
Int früemde Land:
Dien' Kinner sökt in Draum un Waken
Nao diene Hand.
Äppelken will danzen.
Äppelken, nu luster mi!
Äppelken, ick raode di;
Laot dat Danzen sien!
Sitt nett stille,
Wenn de wille
Wind ok no so fien
Strick de Vigelin!
Danzen is di nich gesund,
Bis jä viell to dick un rund,
Dick un rund ümt Lief;
Viell to kuott un stief
Is din Been,
Un du häs män een,
Häs män een alleen.
Äppelken is egensinnig,
Äppelken is wild un winning,
Will dat Fleigen
Un dat Weigen,
Will dat Wippen
Un dat Tippen
Up de Tehen
Von den eenen
Fot nich laoten.
Üöwer Maoten,
Krüs un quiär,
Hen un hiär,
Up un dahl,
Äs en Draum
Geiht dat Danzen dör den Saal
Buoben in den Baum –
Do fällt et harunner so holterdipolter klabumm –
So dumm
Grad up de Snut!
Danzen is ut.
Seißen-Dengeln.
Laot us äs lustern!
Singet de Engel?
Swenket de Klocken
Sülwerne Swengel? –
Üöwer de Wiesken
Klinget dat Seißengedengel.
Uöwer de Wiesken
Tüsken de Hagen
Gonk ick an siälig
Sunnigen Dagen.
Wat hät dat Hiätt so
Wuoll un so wiällig mi slagen!
Klingende Seißen,
Glück häfft se sungen,
Owwer dat glasen
Glück is mi Sprüngen –
Laot us äs lustern!
Nu is dat Dengeln verklungen.
Alleen.
Lanksam ächtern swatten Busk
Stärf dat Aobendraut,
Lanksam stigg de Maon harup,
Kaolt un graut.
Up de siegen Wiesken ligg
Witte Niewwelflot,
Un dat Gras, all natt von Dau,
Köhlt den Fot.
Dör de Daudenstille dump
Schallt mien eegen Schritt,
Bloß mien Schatten tieggenan
Met mi glitt.
De Unnerscheid.
Et lött sick doch ganz anners an,
Sietdem ick statt en Arbeitsmann
En Gäörner häff bestellt:
He segg för Bußbaum Buxus
Un nimp dat dubbelte Geld.
De Snieggel.
Snieggel wull up Reisen gaohen,
Lait sin Hus nich gähne staohen,
Dach: Süß kümp de Mus,
Krüpp sick in min Hus,
Oder auck de Igel,
Sine Frau nich minner
Un dann all sin Kinner!
Also dach de kloke Snieggel.
Wull so gähn up Reisen gaohen –
Wat hät Snieggel daohen?
Namm dat Hus up'n Nacken,
Mok sick met den ganzen Packen
Up de Hacken.
Dach: Man kann jä lanksam gaohen,
Sin ick möde, blief ick staohen;
Mäck dat Wiäder Sus und Brus,
Sin ick faots to Hus.
So mögg ick sien!
So mögg ick sien äs düsse Dag:
So siälenwarm un wiet,
So klaor in minen Üöwerlag,
So still un aohne Striet.
De Blomen staoht an Wiägesrand,
Dat Feld ligg vuller Gold.
Dorüöwerhiär de Himmel spannt
Sin Telt so blank un stolt.
So mögg ick sien: för annere riek
Un för mi sölwer froh,
Den Himmel drüöwer – dann is't gliek
Of't so kümp oder so.
Of der nao 'n Vigölken steiht.
Jede Buerschopp hät Schassee,
Buernwichter driägt Glassee,
Jungens hauge Kragen.
Üöwerall de Tulpen blaiht –
Of der nao 'n Vigölken steiht
Irgendwo an 'n Hagen?
Äs ick nu so 'n Blömken fann,
Fonk ick hall to singen an,
O, wat hät dat klungen!
Sagg Vigölken: „Och, nu sie
Du man still! Et häfft von mi
Annere Dichter sungen.“
Keek ick naiger ächten Holt:
Satt Stiefmütterken ganz stolt
Up sien gröne Stöhlken.
Un nu weet ick dat gewiß,
Wenn 't auk nao so trurig is:
't giff der kin Vigölken.
|